Een vrije dag

Vandaag hebben we een vrije dag. Weer een of andere heilige dag. Dit is maar goed ook. We zijn moe. Gisteren hebben we onze dochter en schoonzoon weer naar het vliegveld gebracht en wij zelf waren s’ avonds heel laat weer thuis. Vandaag kunnen we dus lekker uitrusten. Ik ben niet in een erg beste stemming. Zal wel komen door vermoeidheid en weer het afscheid nemen. Maar dat hoort er nu eenmaal bij. Geweldig toch dat er de mogelijkheid is dat ze ons kunnen bezoeken. Nu, ik moet wel leren om me niet af te reageren op de persoon die het dichts bij is. En het is zo weer december en dan zien we alle familie en bekenden weer. Toch zou ik er niet aan moeten denken om weer in Holland te moeten wonen. Dit is gewoon onze plek. De afgelopen twee weken hebben we paasfeest gevierd in Nazareno en in Ibituruna. Wat weer een geweldig feest was samen met de kinderen en ouders van CEBEM. Wouter heeft de paasboodschap duidelijk gebracht en niemand kan dus meer zeggen dat ze het niet weten.
Vorige week was er een klein meisje van 2 jaar voor het eerst op CEBEM. Na twee uurtjes brak er nog al wat paniek uit omdat dit kindje plotseling heel erg ziek geworden was. Ze was niet bij bewust zijn. Snel zijn we met het kindje naar het hospitaal gegaan en het bleek dat het een hevige koortsstuip had. Na een infuus met medicijnen knapte ze gelukkig weer op. Ik was nog niet terug op CEBEM of de politie kwam langs. Ze waren opzoek naar de moeder van dit meisje, want ze hadden haar zoon opgepakt (één van de tieners van CEBEM). Ben toen maar met de politie naar het ziekenhuis gegaan en ben bij het meisje gebleven zodat de moeder met de politie mee kon. Zo gebeuren er altijd wel weer dingen, en het belangrijkste is om in deze situaties gewoon rustig te blijven. Wouter heeft daarna nog een indringend gesprek met hem gehad en hij heeft echt beloofd om een andere weg tegaan bewandelen, want deze weg heeft hem alleen maar problemen gebracht. Laten we bidden voor deze jongen, dat God hem aan zal raken.
Ook hadden we van een mevrouw in Nederland allemaal beertjes gekregen. We hebben een deel naar Ibituruna gedaan en toen hadden we nog precies genoeg voor de twee jongste groepen van CEBEM Nazareno. Het is een leuk patroontje en ik kan het misschien na gaan maken met de tieners van CEBEM.
Wouter moet zich voorbereiden op woensdag en op komende zondag , hij moet namelijk in twee gemeenten preken. Zaterdag moet hij nog een bijbelstudie geven, dus hij hoeft zich niet te vervelen. Zo, dat was het voor nu weer even, Julie zijn weer helemaal bij. Tot de volgende keer maar weer.

Eindelijk weer een teken van leven

Eind maart zijn we met de tieners van cebem een weekend weg geweest.
We hadden in Ibituruna een lokatie gevonden met een zwembad erbij. Voor de meisjes was er een bed en de jongens hebben met z’n allen in de grote hal geslapen. Na een paar drukke dagen was het dan eindelijk zover, met de bus naar Ibituruna. Wat een feest. Er werd dan ook flink gezongen. Het was vrijdag tegen zes uur dat we aankwamen. Eerst maar lekker eten en daarna hadden we een programma waarin Wouter als eerste over het onderwerp zijn visie mocht geven. Het thema voor dit weekend was: Jongeren, met de mogelijkheid de wereld te kunnen veranderen. Het was een duidelijke boodschap en we bidden dat God op belangrijke momenten de dingen die ze dit weekend geleerd hebben hun weer te binnen zal brengen. Naast de serieuze dingen was er ook veel tijd voor ontspanning en natuurlijk zwemmen. En u begrijpt het al: het zwemmen had hen weer enorm hongerig maakt en dus kregen ze aan het eind van de avond nog een stevig snack. Ikzelf, Herma heb niet zoveel tijd om persoonlijk in gesprek te komen omdat ik het hele weekend samen met Nanci in de keuken heb gestaan. Twee keer per dag een warme maaltijd ,s’morgens een broodmaaltijd en twee snacks en drinken voor 50 jongeren daar ben je het grootste deel van de dag wel zoet mee. Maar het leuke was wel dat er tieners waren die kwamen vragen of ze mochten helpen in de keuken. Dit is toch wel een positief gevolg van de kooklessen. Naast al het eten hebben we ze ook veel geestelijk voedsel mogen geven en we bidden dat God de naprediker van alles zal zijn. We hebben veel voor hen gebeden en hen gezegend voordat ze naar huis gingen. We ginnen dan ook moe maar voldaan naar huis.
Het afgelopen weekend zijn we naar Sao Paulo gereden om onze dochter en schoonzoon op te halen van het vliegveld. Het was een heerlijk weerzien nadat we elkaar anderhalfjaar niet gezien hadden. Naomi is hier zo,n 7 jaar geleden voor het eerst en het laast geweest. Ze herkende niet veel meer. Samen kunnen ze nu het werk leren kennen en zien waar hun ouders zoal mee bezig zijn. Vandaag heeft Naomi met alle tienermeisjes een ketting gemaakt , dit vonden ze erg leuk en zo kon Naomi meteen de tieners een beetje leren kennen. Michiel is de hele dag met Wouter op stap geweest en hij heeft al een paar elektrisiteits klusjes kunnen doen.
Volgende keer zullen we iets meer over de gemeentes schrijven, want ook daar is de Heer geweldig aan het zegen. Maar voor nu is het even genoeg.